DAR POBOŻNOŚCI

1. Wprowadzenie

Dar pobożności uzdalnia nas do lepszego zrozumienia i wprowadzenia w życie obowiązków wynikających z wiary. Pod wpływem tego daru służymy Bogu nie z przymusu lub zewnętrznego nalegania, lecz z miłości. Jednym z obszarów pobożności Bożej jest kult umożliwiający oddawanie czci Bogu. Duch Święty poprzez ten dar pomaga nam w adoracji Najświętszego Sakramentu, w przezywaniu Mszy św., czy przebywaniu w miejscach świętych. Nie ma w sobie daru pobożności Bożej ten, kto nie ma wyczucia sacrum w domu Bożym i nie traktuje miejsc świętych z najgłębszym uszanowaniem. 

Dar pobożności pomaga nam przezwyciężać postawę zatwardziałości serca, która powoduje niewiarę w dobrego Boga i bark poczucia, że jest się dzieckiem
Bożym.

Pobożność jest czułością względem Boga, zakochaniem się w Nim i pragnieniem oddawania Mu chwały w każdej sytuacji życia. Dzięki pobożności chrześcijanin nie oczekuje tylko pocieszenia ze strony Boga, ale pragnie towarzyszyć Mu w Jego radości, a także bólu za grzechy świata.

Pobożność jest cnotą, którą doskonali się przede wszystkim w rodzinie, poprzez serdeczne odnoszenie się do bliskich, w bezpośredniej relacji z innymi
i z Bogiem. Św. Jan Paweł II mówił: „Przez dar pobożności Duch Święty kieruje serce człowieka ku Bogu, budząc w nim uczucia, myśli i modlitwy, które wyrażają postawę synostwa wobec Ojca objawionego przez Chrystusa”. 

2. Do czego uzdalnia nas dar pobożności

Dar pobożności sprawia, że modlimy się chętnie i z radością. Z naszego serca płynie modlitwa spontaniczna, spokojna i ufna. Jednak bywa, że przeżywamy
trudności na modlitwie, że nasza modlitwa jest wymuszona, a nawet jesteśmy nią znudzeni. Dlatego dar pobożności czyni nas zdolnymi do modlitwy jak dzieci, które wołają do Boga – Ojcze. Dar pobożności jest więc zdolnością rozmawiania z Bogiem, tak jak rozmawia dziecko z ojcem, czule i z ufnością.

Ojciec święty Franciszek w swoich katechezach podkreśla: „Dar pobożności budzi w nas przede wszystkim wdzięczność i uwielbienie. To właśnie jest najbardziej autentycznym motywem i sensem naszej czci i adoracji. Kiedy Duch Święty sprawia, że dostrzegamy obecność Pana i całą Jego miłość względem nas, to rozpala nasze serce i pobudza nas do modlitwy. Dar pobożności sprawia, że stajemy się łagodni, spokojni, cierpliwi, żyjemy w pokoju z Bogiem, służąc innym z łagodnością”.

3. Jak ubiegać się o dar pobożności?

Trzeba być wiernym w spełnianiu praktyk religijnych. Chodzi o wierność Bogu w codziennej, osobistej modlitwie i w żuciu sakramentalnym, czyli częstym
przystępowaniu do sakramentów Eucharystii oraz pokuty i pojednania. Brak skupienia, przeszkadzanie innym, nieumiejętność wyciszenia się oraz szukanie sensacji w miejscach świętych oznacza, że nie działamy pod wpływem Ducha Świętego.

4. W czym jeszcze wyraża się dar pobożności?

Dar pobożności wyraża się również w sposobie odnoszenia się do innych. Jego przejawem jest wrażliwość w relacjach między ludźmi, która pozwala nam traktować innych z delikatnością i serdecznością. Jest to więc dar, który przenika całe życie codzienne, nasze życie rodzinne, relacje z innymi i sprawia, że stają się one dobre i dające radość.

Ten dar usuwa z naszych relacji to wszystko, co rani, usuwa wszelkie trudności i nieporozumienia oraz łagodzi konflikty. Oddziaływanie tego daru odczuwalne jest w relacjach pomiędzy dziećmi a rodzicami, między przyjaciółmi, małżonkami, w miejscach pracy, w parafii, we wspólnocie, w grupie. 

Chrześcijanin prowadzony przez dar pobożności stale pragnie chwały Bożej. Chciałby zaprowadzić wszystkich ludzi do Jego stóp, a zniewagi, których On doznaje, są dla niego szczególnie bolesne. Wiara człowieka kierującego się darem pobożności jest prosta i żywa.

Dar pobożności pomaga nam mówić o Kościele jako mistycznym Ciele Chrystusa. Często dzisiaj spotykana postawa: „Jezus – tak, ale Kościół – nie” jest potwierdzeniem, że człowiek, albo nie rozumie czym jest Kościół, albo wprost odrzuca zbawczy plan Boży. Pan Jezus pragnie bowiem działać w Kościele i za jego przyczyną. Autentyczna religia nie jest ludzkim wymysłem, lecz aktem posłuszeństwa względem Boga.

5. Świadectwo korzystania z daru pobożności

Korzystanie z daru pobożności jest widoczne w życiu św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Spontanicznie zwracała się do Boga Ojca, a jej życie przeniknięte było żywą relacją z Bogiem. Jak sama święta zwierza się: „Jezus z upodobaniem pokazuje mi drogę, a tą drogą jest ufność małego dziecka, co bez obawy zasypia w ramionach Ojca”. W chwilach ciężkiej choroby i cierpienia wyznała: „moim niebem jest trwać zawsze przed moim Bogiem i nazywać Go Ojcem”.

6. Dialog rodzinny wokół tematu

Zaproponowane pytania mogą posłużyć lepszemu zrozumieniu działania Ducha Świętego w darze pobożności:

  • W jaki sposób w swoim życiu kieruję się darem pobożności?
  • W jaki sposób pokonuję życiowe trudności, lęki i niepokoje, wiedząc, że Bóg jest moim Ojcem?
  • Jak odnoszę się do moich bliskich, oraz tych, których Pan Bóg stawia mi na drodze?
  • W jaki sposób mogę korzystać z daru pobożności?

7. Świadek wiary

Na patrona dzisiejszego spotkania został wybrany św. Stanisław Kostka. O nim św. Jan Paweł II powiedział: „…Św. Stanisław miał trudną młodość, mimo że był z bardzo bogatego rodu, arystokratycznego, prawie królewskiego. Młodzi dzisiaj mają w Polsce trudną młodość, czasem wydaje mi się, że nie potrafią sprostać wyzwaniom, szukają wyjścia poza Ojczyzną. Dla wszystkich:  i tych, co odchodzą z Ojczyzny, i tych, co zostają, niech św. Stanisław Kostka będzie patronem trudnych dróg życia polskiego, życia chrześcijańskiego”.

Św. Stanisław Kostka urodził się w grudniu 1550 r. w Rostkowie. Rodzice jego - Jan Kostka, kasztelan zakroczymski i Małgorzata z Kryskich – byli bardzo
religijni. Miał czworo rodzeństwa: trzech braci – Pawła, Wojciecha i Mikołaja oraz siostrę Annę. Nie dał się zwieść mirażowi kariery, bogatego i wygodnego życia, przyszłości zabezpieczonej majątkiem rodziców. Miał odwagę przeciwstawić się panującym modom na życie. Nie chciał uczynić z życia jednej wielkiej rozrywki.

Umiał przeciwstawić się naciskom grupy, być sobą, być wolnym. Żył z pasją. Swą porywającą miłość młodzieńczą skierował do Boga. Nie miał czasu na eksperymenty w poszukiwaniu szczęścia. On wiedział, że ten świat nie zaspokoi jego tęsknot. Uwierzył w miłość Boga do niego i całym sobą Bogu odpowiedział.

8. Modlitwa o dar pobożności

Modlitwa o dar pobożności

Duchu Święty, który dzieci Boże przez Jezusa,
Syna Bożego, prowadzisz do Ojca, i sprawiasz,
że ufnie i posłusznie oddają się w ręce Ojca
jak Syn Jego na krzyżu, obdarz nas darem pobożności,
byśmy zawsze i we wszystkim szukali i znajdowali
obecność Ojca i Jego świętą wolę naszego dobra
i zbawienia. Niech nasza pobożna modlitwa przenika
nasze pobożne działanie, niech odpoczynek nie będzie
lenistwem, a praca zaharowaniem niewolniczym
i bezbożnym. Niech wiara w Twoją obecność z nami
w każdym czasie i w każdym miejscu i życie
pod Twoim spojrzeniem i pod Twoją ręką uczyni nas
ludźmi, którzy Ciebie we wszystkim widzą,
we wszystkim kochają i przez wszystko Tobie służą
– prosimy Cię, Duchu Święty.

2020 rodzina zjednoczona na modlitwie 2019 rodzina zjednoczona na modlitwie 2018 rodzina zjednoczona na modlitwie 2017 rodzina zjednoczona na modlitwie 2016 rodzina zjednoczona na modlitwie

Wizyt:

DziśDziś238
TydzieńTydzień1038
OgółemOgółem872736